We zijn alweer een tijdje verder in lockdown. De dagen zijn lang en toch gaat het ineens wel vlug.
We drinken koffie bij cafeetjes die de bestelling aannemen je weg jagen en erbij zeggen je mag aan die kant staan en daar maar niet hier. Erbij een soort excuus dat ze niemand bij de ingang mogen hebben. Het is koud en nat maar iedereen lijkt zo blij iemand te kunnen zien, er ontstaan meer vreemde gesprekken. Iedereen heeft een praatje nodig. Mensen biechten een soort van trots en beschaamd op hoe ze de regels omzeilen.
Afgelopen zaterdag ben ik met mn ventjes gaan wandelen en thee gaan halen bij de rue de Rennes, dan had ik een aankoop van primaire levensbehoefte en kon ik daarna nog wat rondlopen. Goed plan vond ik. We liepen heerlijk door Luxembourg. Er waren vooral oudere mensen, die waarschijnlijk binnen de 1 kilometer grens wonen en heel heel erg veel joggers. Iedereen lijkt sportief te worden.
Ook ben ik vorige week op de fiets naar een vriendin gegaan, mag niet. Ik vulde in dat ze een hulpbehoevende persoon is. Op de fiest heen en ter plekke afstand met het raam open. Moet best kunnen toch? Maar toch voelt het alsof ik een bank ging beroven, met een matig excuus de stad door, 3 kilometer fietsen. Er rijdt veel politie maar eerlijk gezegd heb ik nog niemand gecontroleerd zien worden. Wel schijnt dat te gebeuren.
We tellen af naar begin December en hopen op goede meldingen van de president omtrent het afbouwen van de strenge lockdown.
Irene