Een maand duurt de lockdown nu. Het is kouder geworden met echte wintertemperaturen maar dat verandert niets aan de drukte op straat. Overal wandelen, fietsen en joggen mensen – het is denk ik zelfs een stuk drukker dan normaalgesproken eind november. Sommige winkels zoals boekhandels en kapperszaken zijn dicht en andere zijn open, zoals ijscoverkopers. De redenen hierachter zijn niet helemaal duidelijk. Absurdistan werd het genoemd in een artikel in een Duitse krant, een artikel wat ook hier vrij veel stof deed opwaaien.
Zaterdag wordt de riem om onze nek iets losser – we mogen drie uur buiten blijven – en de leiband een stuk langer. In plaats van 1 km kunnen we ons 20 km van ons huis verwijderen. Heel Parijs wordt in een klap toegankelijk… Maar cafés en restaurants blijven nog minstens twee maanden dicht.
Het post-apocalyptisch terras bij mij in de buurt is ook dicht, een paar weken al. Buren hadden foto’s gemaakt en naar de politie gestuurd. Het is interessant om te zien hoe de epidemie het beste in mensen naar boven haalt. Een paar straten verder is er nog wel een café dat tot acht uur drankjes serveert. De deur staat open maar de toegang is gebarricadeerd met een tafel. Alles achter de tafel is een verboden zone, onmogelijk om naar de WC te gaan bijvoorbeeld. Café-interieurs beginnen er langzaamaan uit te zien als verlaten filmsets. Of als iets uit een ver verleden. De omgeving van het café is niet bepaald opwekkend en je moet je glas, als een zwerver, in een donkere portiek opdrinken. Er is dan ook bijna niemand op ‘het terras’. Dit is alleen voor mensen die zoals ik echt niet naar huis willen gaan.
Aan het eind van de middag ga ik meestal naar de spelende honden kijken in een plantsoen net naast de Sacré Coeur – ik woon in de buurt van Montmartre. Een hondje begint me al te herkennen – Pepper – een heel kleintje maar heel fel en absoluut niet bang. Zelfs de grootste herdershond vliegt hij nog naar de keel als die het waagt te dichtbij te komen. Soms springt Pepper even op mijn schoot. Zijn bazin voelt zich dan opgelaten want Pepper maakt met zijn poten mijn jas vies. Maar ikzelf ben er wel blij mee, vooral als hij even blijft zitten.
Net als veel Parijzenaars heb ik een pen gekocht met uitwisbare inkt. Zo kun je je “attestation” makkelijker aanpassen. Langer buiten blijven, urenlang. Ik denk dat ik nog nooit zo goed naar mijn omgeving heb gekeken. Iedere dag zie ik dat de bomen in het plantsoen weer iets kaler zijn geworden. Dat de lantaarns weer iets vroeger aangaan.
Ik weet nog niet wat voor lange reis ik zaterdag ga maken.
Alec